مائـیم هـم جـوار تـو یا حـضرت رضا            پـروانـۀ مـزار تـو یـا حـضرت رضـا
چون ذرّه بر مدار تو یا حضرت رضا            هر لحظه بی‌قرار تو یا حضرت رضا

داریـم زیـر سـایـه‌ات آرامـش بـهـشت
بی‌معنی است در حرمت خواهش بهشت

آقــای مـن ســلام غـریـب غــریـب‌هـا            درمـانـده‌ایم و دل زده‌ایـم از طـبیب‌ها
زخــمـی مـشـت واشـدۀ نـا حـبـیـب‌هـا            لبـخـنـد تـوسـت پـاسـخ امن یجـیـب‌هـا
ای قــبــلـۀ هـمـیــشــۀ دسـتِ تــوسّـلـم
بـا تـکـیـه بر نـگـاه تو مـسـتِ تـوکّـلـم

در شهر با دعای تو باران گرفته‌است            مهر تو سایه بر سر ایران گرفته‌است
هر دل شکسته راه خراسان گرفته‌است            دل مُرده بود زائـرتان جان گرفته‌است
ایـنجـا گـدای سـاده پُـر آوازه می‌شـود
با هـر زیـارتی نفـسـش تـازه می‌شـود

اینجا شکسته بالی زائر سعـادت است            هر قطره اشک واسطۀ استجابت است
عاشق تر آنکه خواهش جانش شفاعت است            سرمـایـۀ قـیـامت ما این زیـارت است
با اینکه شهر از نفـس افـتاده در گـناه
در زیـر آسـمـان تـو داریـم سـر پـنـاه

یادش به خـیر حال خوش بی‌گـناهی‌ام            حــالا کـه روسـیـاه جـهـان تـبــاهـی‌ا‌م
از تـو جـدا نـکـرده مـرا روسـیـاهی‌ام            یـادت رفـیـق دورۀ بی‌تـکـیه گـاهـی‌ام
اذن ورود، اشک زلال است در حرم
رؤیای نا امـید، مـحال است در حـرم

با هر بهـانه سـمت حـرم می‌کـشانی‌ا‌م            از لـطـف هـم جـواری‌تان آسـمـانـی‌ام
مهرت چه نقـش‌ها زده بر زنـدگانی‌ام            طی گـشـته پـای آیـنـه‌هـایت جـوانی‌ام
این اشک های داغ که فریاد بی صداست
با گونه‌های پنـجـره فـولادت آشـناست

زائــر شــدم دوبــاره جــلال امــام را            از من گـرفـته اشـک مـجـال کـلام را
آقــا بــبـخـش ســادگـی ایـن ســلام را            می‌خواهم از تو وعـدۀ حُـسن خـتام را
عـمـریست از هوای هـیاهو بُـریـده‌ایم
از هر که غـیر ضامن آهـو بُـریـده‌ایم